‘Done any new paintings this week, U Khin Maung Yin?’
‘Only one since I finished your portrait. Among that stack behind you.’
As was his custom, he had piled his paintings upright in reverse so that the paintings could not be seen.
As I turned each painting, I saw a colorful one.
‘That one, that one…’ his voice gestured.
Continue reading
လက္ကသာမက ႏႈတ္ကလဲ ေျပာင္က်က် ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ မခံသာေအာင္ ေျပာတတ္လို႔ ႏႈတ္မရြံ႕လွသန္းလို႔လည္း နာမည္ၾကီးပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပါအဝင္) လွသန္းရဲ့ ပါးစပ္ဒဏ္ မခံရဖူးသူက မရွိသေလာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အသုဘက်ေတာ့လည္း စည္လိုက္တာ။ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးက ကဗ်ာဆရာေတြ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ လွသန္းကို ဒီေလာက္ခ်စ္ၾကတာလဲ။
DK – ခင္ဗ်ားရဲ့ ကဗ်ာထဲမွာ ေမးခြန္းနဲ့ အဆံုးသတ္ထားတယ္။ အဲသလို ေမးခြန္းနဲ့ အဆံုးသတ္ပံုမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ အျခားမေရမရာ၊ မေသမခ်ာမႈကို ျပတဲ့ပံုမ်ိဳးနဲ႔ အဆံုးသတ္ဟာ ကဗ်ာအတြက္ ဘာအက်ိဳးထူးသလဲ
JA – အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူူးဗ်။ အဲသလို အဆံုးသတ္ရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳတင္ၾကံစည္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကဗ်ာာတစ္ပုဒ္ စေရးရင္ ဘယ္လိုအဆံုးသတ္မယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေရးေနတုန္းမွာ မေျပာႏိုင္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေမးခြန္းနဲ႕ အဆံုးသတ္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာ လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ မရတာမ်ိဳး၊ ‘အေတြ႔အၾကံဳ’ တစ္ခုခု အေနနဲ႔ ကဗ်ာကို တံခါးပိတ္‘ခ်ိတ္’လုပ္သလိုမ်ိဳး မျဖစ္သြားတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အဲသလိုမ်ိဳးေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္ မ်ားမ်ားေရးျဖစ္လား မသိပါဘူး။ တစ္ခါတုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ (၁၉)ရာစု ဂ်ာမန္ကဗ်ာဆရာ ဟို(လ္)ဒါလင္ရဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို comma နဲ ဆံုးထားတာ ေတြ႕ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်လြန္းလို႔ အဲဒီပိတ္နည္းကို ခိုးလိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။
(မေဟသီ – ၁၉၉?)
ဆရာၾကီး အက္ရွ္ဘရီဟာ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဆိုထားေလရဲ့။ LP ကဗ်ာသမားေတြနဲ႔ သူဟာ ဘာမွမေတာ္စပ္၊ ဘာမွမပတ္သက္၊ ဘာမွ ဆက္ႏြယ္စရာအေၾကာင္း မရွိပါ တဲ့ …
(၁၉၃၆ - ၁၉၉၃)
“တစ္ဖက္သားကို ခ်မ္းေျမ့ေစ … ေဖာ္ေရြေသာ မ်က္ႏွာေလးေတြ … အၾကင္နာေရာင္ သန္းကာေလ … အလွပန္းပြင့္ပါတဲ့ေမ …”
ကၽြန္ေတာ္သည္ (၂၄)လမ္းႏွင့္ ကမ္းနားလမ္းေထာင့္ရွိ တိုက္ခန္းေပၚသို႔ ေလွကားအတိုင္း တက္လာသည့္အခါ ေပၚဦးသက္ သီခ်င္းဟစ္ေနသံကို ၾကားရသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သူသည္ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းသီခ်င္းမ်ားကို သီဆိုေလ့ရွိသည္။ ဧကႏၱ၊ သူ ပန္းခ်ီဆြဲေနသည္ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး၀င္လိုက္၏။ သူသည္ သီခ်င္းဆိုေနသည္ကို မရပ္ဘဲ သူဆြဲေနသည့္ ပန္းခ်ီကားကို ဆက္လက္၍ ဆြဲေန၏။ “မနက္ျဖန္ ေပးရမယ့္ ပန္းခ်ီကား ဆယ္ကားလံုး ၿပီးၿပီလား။”
“ကိုးကားၿပီးၿပီ။ တစ္ကားပဲ က်န္ေတာ့တယ္။” သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားၾကည့္၍ ၿပံဳးေနသည္။
“ဒါျဖင့္ အဲဒီဆီေဆးကားက ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း”
“ကိုယ္ဆြဲခ်င္လို႔ ဆြဲတာ။ လူမ်ားမွာတာေတြ ၿငီးေငြ႕လို႕။”
“တစ္ခုတည္းက်န္တာ ၿပီးေအာင္လုပ္လိုက္ပါလား။”
“စိတ္ခ်ပါ။ ၿပီးေအာင္လုပ္မွာပါ။ စိတ္လြတ္လပ္သြားေအာင္ ခဏေလး ေျပာင္းလုပ္တာ။ မင္းက ပန္းခ်ီဆြဲတာကို စက္ရုပ္လို မွတ္ေနလား။”
“မမွတ္ပါဘူး။ ကဲ … ကဲ ၿပီးေအာင္လုပ္”ဆိုၿပီး ေနာက္ေဖးသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခဏ၀င္လုိက္၏။ ထိုအခါ လူတစ္ေယာက္ ၀င္လာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရ၏။ ထိုသူ မည္သူမည္၀ါ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိေသးပါ။
လမ္းအိုေလး 