သမိုင္းဝင္ပထဝီစာအုပ္ (ေနမ်ိဳး)

သမိုင္းဝင္ပထဝီစာအုပ္
(ေနမ်ိဳး)

သမိုင္းဝင္ပထဝီ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးရဲ့ မိတ္ေဆြ အဘိုးၾကီး တစ္ေယာက္ရဲ့ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးရဲ့ မိတ္ေဆြ အဘိုးၾကီးဟာ သူ႕ဖခင္ဆီက အေမြဆက္ခံ ထိန္းသိမ္းထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သမိုင္းဝင္ပထဝီ စာအုပ္ဟာ စကၠဴေတြက ဝါက်င္က်င္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ စာလံုးေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ဖတ္ရႈလို႔ ရေနတုန္းပါပဲ။ ကမာၻေျမၾကီး တည္ရွိေနပံု အေစာဆံုး ပံုၾကမ္းကိုလဲ သမိုင္းဝင္ ပထဝီစာအုပ္ထဲမွာ ေတြ႕ၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ကို သမိုင္းဝင္ပထဝီစာအုပ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ သမိုင္းဝင္ပထဝီစာအုပ္ကို ကူဗလိုင္ခန္ လက္ထက္မွာ ပံုႏွိပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕သုေတသီေတြကေတာ့ မန္ခ်ဴးဧကရာဇ္ လက္ထက္မွာ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၾကတာလို႔ ဆိုၾကရဲ့။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဟာ သမိုင္းဝင္ ပထဝီစာအုပ္ပါ။ သူ႔မွာ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့ ရွားပါးတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ေဖာ္ျပထားတယ္။ ကုန္းေျမတည္ေနပံုနဲ႔ ေရျပင္တည္ေနပံုကို ရွင္းလင္းေဖာ္ျပထားၿပီး ကုန္းေျမရဲ့ ေျမသားနဲ႔ ေက်ာက္လႊာမ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ဒီကေန႔ေခတ္ ကမာၻ႕ေျမပံုထဲက ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္တန္းၾကီး တစ္ခုကို သမိုင္းဝင္ ပထဝီစာအုပ္ထဲမွာ ပင္လယ္ေရေအာက္ ၾကမ္းျပင္အျဖစ္ ေတြ႕ၾကရတယ္။ သမိုင္းဝင္ ပထဝီစာအုပ္ထဲမွာ ကမာၻ႕ေျမသားျပင္ရဲ့ အလယ္ဗဟိုက အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ သတၱဳေတြအေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတယ္။ ေပါက္ကြဲပ်က္စီးသြားတဲ့ မီးေတာင္ (၃၂)လံုးနဲ႔ မေပါက္ကြဲေသးတဲ့ မီးေတာင္ (၁)လံုး အေၾကာင္းကိုလည္း သမိုင္းဝင္ ပထဝီစာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ရႈႏိုင္တယ္။ ေပါက္ကြဲၿပီးစီးသြားတဲ့ မီးေတာင္ေတြထဲမွာ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မံေပါက္ကြဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မီးေတာင္ေတြလဲ ပါသတဲ့။ လံုးဝ မေပါက္ကြဲေသးတဲ့ မီးေတာင္(၁)လံုးကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွတယ္။

အခ်ိန္အခါမဟုတ္ မိုးရြာသြန္းျခင္း (ေနမ်ိဳး)

အခ်ိန္အခါမဟုတ္
မိုးရြာသြန္းျခင္း (ေနမ်ိဳး)

ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္းမွာ ဒ႑ာရီေတြ ရွိတယ္။ ဒ႑ာရီေတြ အားလံုးကို လူတိုင္း နားလည္သိရွိႏိုင္ျခင္း မရွိၾကေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ဒ႑ာရီေတြဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲကို ဝင္ေရာက္သြားၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတတ္တယ္။ သူတို႔ကို ျမင္ေတြ႔သူေတြက သူတို႔ဟာ ဒ႑ာရီေတြဆိုတာ သိေကာင္းမွ သိၾကေပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ဟာ ဒ႑ာရီေတြပါ။ သူတို႔မွာ မယံုႏိုင္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြပါပဲ။ သိပ္ဆန္းၾကယ္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြလည္း ပါတယ္။ ညေနဆည္းဆာ ေမွာင္ရီရီ လမ္းမီးေတြ လင္းလာၿပီဆိုရင္ ဒ႑ာရီေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ မူလေနရာကို ျပန္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အကုန္လံုးဟာ သူ႔မူလ ေနရာကို ျပန္မေရာက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒ႑ာရီေတြဟာ ၿမိဳ႕ၾကီးရဲ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ေရာေႏွာက်န္ရစ္ခဲ့ၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ဟာ ဘဏ္တိုက္ၾကီးေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီး ငါတို႔ရဲ့ အမည္စာရင္းဟာ ဘဏ္တိုက္ထဲမွာ ရွိမေနတာပဲေပါ့။

သန္းေခါင္ယံကလပ္ (ေနမ်ိဳး)

သန္းေခါင္ယံကလပ္ (ေနမ်ိဳး)

ငါက ေငြစကၠဴေတြေရတြက္ရင္း ေသတာ၊ အားလံုး ၃၉၈၂၇၆ရြက္တိတိ။ ငါက ေျမၾကီးကို ေပါက္တူးနဲ႔ေပါက္ရင္း ေသတာ၊ ေနၾကဦး၊ ငါေျမၾကီးေတြ ေနရာေရႊ႕ပစ္ရဦးမယ္။ က်ဳပ္က အိပ္ေပ်ာ္ရင္းေသတာ၊ အိပ္မက္ထဲမွာ က်ဳပ္က လမ္းေလွ်ာက္ေနတာဗ်။ ခုလဲ အဲသလို လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔လက္ကို ကိုင္ရင္းနဲ႔ေသတာ၊ သူ႔လက္က ေရခဲလိုေအးစက္စက္နဲ႔၊ ၁၉၈၂ခုႏွစ္က အတိုင္းပဲ။ သူ႔လက္ကေလး ေႏြးလာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရဦးမယ္။ က်ဳပ္က စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ရင္းနဲ႔ေသတာ၊ ဒီမွာ ဂိုေဒါ့ေရာက္လာၿပီလား၊ က်ဳပ္ကိုေျပာျပပါ။ စာမ်က္ႏွာ၈၂အထိေတာ့ ဂိုေဒါ့ ေရာက္မလာေသးဘူး။ က်ဳပ္က အရက္ေသာက္ရင္း အသက္ထြက္သြားတာ၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တကယ္မမူးေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ခြက္ေလာက္ ထပ္ေသာက္ရမယ္၊ ဒီတစ္ခြက္ဆို မူးပါၿပီ။ ငါက ေဆးျပားေတြ ေသာက္ရင္း ေသတာ၊ ငါေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ေဆးျပားေတြ အမ်ားၾကီး ေသာက္ရတယ္၊ မင္းတို႔ေရာ ေဆးျပားေတြ ေသာက္ၾကရသလား။ ဒါဆို မင္းတို႔ေသာက္တဲ့ေဆးနဲ႔ ငါေသာက္တဲ့ေဆး လဲေသာက္ၾကရေအာင္။

ဝက္သားစားလား (ေနမ်ိဳး)

ဝက္သားစားလား (ေနမ်ိဳး)

ဝက္သားစားလား ဆိုေတာ့
ဟုတ္ကဲ့ – စားပါတယ္ လို႔ သူက ေျဖတယ္။

ဦးေခါင္းမွာ ေပါင္းထားတဲ့ တဘက္ကို ေျဖခ်လိုက္တယ္။ အစတစ္ဖက္နဲ႔ နဖူးမွာ သီးေနတဲ့ ေခၽြးေတြကို သုတ္တယ္။ ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္သြားတဲ့ပံုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ ဘာမွမရွိဘူး။ သူ အလ်င္မလိုပါဘူး။ ျဖည္းျဖည္းသက္သာပဲ။ တံေတြးတစ္ခ်က္ေတာ့ မ်ိဳလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးျမန္းတယ္။ ဝက္သားစားလား တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ – စားပါတယ္ လို႔ သူကေျဖတယ္။ ေသခ်ာမႈတစ္ခုနဲ႔ ေျဖတဲ့အေျဖပါ။ ၿပီးေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္း စားပြဲေပၚမွာ က်န္ခဲ့ျပန္တယ္။ ေခၽြးနည္းနည္း စို႔လာတာေၾကာင့္ လည္ပင္းမွာ ပတ္ထားတဲ့ ေပါင္းတဘက္ အစတစ္ဖက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ယပ္ခတ္ေနတယ္။ စားပြဲေပၚမွာ ငရုတ္သီးဖတ္ကေလး တစ္ဖတ္၊ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္က စားပြဲေပၚမွာ တရြရြ သြားေနတယ္။ ထမင္းလံုးေစ့ကေလး တစ္ေစ့။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ အရာရာဟာ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ သူက စားပြဲေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနဆဲပဲ။ ငရုတ္သီးဖတ္ နီနီကေလးရွိရာကို ပုရြက္ဆိတ္ကေလး ေရာက္သြားတယ္။ ဒီဘက္မွာ ကုလားပဲဟင္း အစအန ေပက်ံေနတယ္။

တကယ္မရွိတဲ့အရာ (ေနမ်ိဳး)

တကယ္မရွိတဲ့အရာ (ေနမ်ိဳး)

တကယ္မရွိတဲ့အရာကို ေလလံပြဲတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ယူခဲ့တယ္။
တကယ္မရွိတဲ့အရာဟာ လူၾကိဳက္နည္းတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုပါ။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာပါတဲ့ေငြနဲ႔ ေစ်းသက္သက္သာသာ ဝယ္ယူႏိုင္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ယူခဲ့တယ္။ ေလလံပြဲက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္မရွိတဲ့အရာကို မႏိုင္႔တႏိုင္နဲ႔သယ္ၿပီး တကၠစီေပၚ တင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေလလံပြဲက မၿပီးေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကားေပၚတက္ၿပီး တကၠစီသမားကို ေမာင္းေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲရႈပ္ေထြးတဲ့ လမ္းမၾကီးေတြကိုျဖတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္မရွိတဲ့အရာကို မလႈပ္ေအာင္ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းကိုင္လာခဲ့ရတယ္။ တကယ္မရွိတဲ့အရာဟာ တကၠစီေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ဘူတာရံုနဲ႔ နီးနီးကေလးပါ။ ဘူတာရံုနားကိုေရာက္ေတာ့ ကားကခုန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ္မရွိတဲ့အရာကို မက်ိဳးမပဲ့ပဲ အေကာင္းအတိုင္း သယ္ေဆာင္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။ တကယ္မရွိတဲ့အရာဟာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းတစ္ခု မဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔ရဲ့သက္တမ္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၾကီးရင့္ပါတယ္။

ငါ့အေမကို ဘာလုပ္တာလဲ (ေနမ်ိဳး)

ငါ့အေမကို ဘာလုပ္တာလဲ၊ ကေလးတစ္ေယာက္က ေမးတယ္၊ သူ႔ခါးကိုေထာက္လို႔။ ငါ့အေမကို ဘာလုပ္တာလဲ။ ေဟ့ ဒီမွာ ေမးေနတယ္ကြ။ မင္းပဲေျဖလိုက္ကြာ။ ငါမသိဘူး၊ ငါမသိတာေတြ အမ်ားၾကီးကြ။ မင္းအေမက မင္းတို႔အိမ္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ကြာ၊ ထပ္ေမးတယ္ ကေလးက။ ငါ့အေမကို ဘာလုပ္တာလဲ၊ ေအး ငါတို႔လည္း အဲဒါကိုပဲ သိခ်င္ေနၾကတာ။ မင္းသိရင္ ေျပာေလ။ မင္းကို သရဲသၾကားလံုး ေကၽြးမယ္။ ေဟ့ေကာင္ ငါတို႔ဆီမွာ သရဲသၾကားလံုး မရွိဘူး။ သိပ္ခါးတဲ့ ေဆးျပားေတြပဲ ရွိတယ္။ ဟိတ္-ခ်ာတိတ္ မင္းေသာက္မလား။ ငါ့အေမကို ဘာလုပ္တာလဲ။ ကေလးဟာ သူ႔ေမးခြန္းကို ဆက္လက္ေမးျမန္းတယ္။ သူ႔ခါးကို ေထာက္ၿမဲ၊ ေမွာင္ေတာ့မ.္ကေလး။ မင္းအိမ္ျပန္ေတာ့။ မင္းအေမက မင္းကိုေစာင့္ေနလိမ့္မယ္။ ငါတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔မွာ အေမမရွိဘူးကြ။ ဘယ္သူေျပာတာလည္း။ လူအ-။ မင္းအေမက နယူးေယာက္မွာ၊ ငါ့အေမက ဂ်ိဳဟာနစၥဘတ္မွာ။ ဒီေကာင့္အေမက ေဟတီမွာ။ ေဟ့ေကာင္ ငါ့အေမက ေဟတီမွာ မဟုတ္ဘူး တရုတ္ျပည္မွာကြ။ ငါ့အေမက အားလံုးထဲမွာ အသက္အၾကီးဆံုး၊ ညညဆို မွန္အိမ္ေလးထြန္းၿပီး က်မ္းစာအၿမဲဖတ္တယ္။ ငါ့အေမက သြားေတြ တေခ်ာင္းမွ မရွိေတာ့ဘူးကြ၊ သူက ႏြားႏို႔ပူပူၾကိဳက္တယ္၊ ေရဒီယို နားေထာင္တယ္။ ငါ့အေမက မ်က္စိသိပ္မႈန္တာ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကို ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ မွတ္မိတယ္။ သူက အေမွာင္ထဲမွာထိုင္ရင္း ငါ့ကို အၿမဲေစာင့္ေနတာ၊ ေမရီ့မွာ သိုးကေလးတစ္ေကာင္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ေတး မင္းတို႔ နားေထာင္ဖူးလား။ ငါ့အေမကို ဘာလုပ္တာလဲ။ ကေလးက ေမးတယ္။ ႏွစ္ကာလေတြက သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ ကေလးဟာ အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ သူက ဆက္ေမးေလတယ္။ ငါ့အေမကို ဘာလုပ္တာလဲ။ မင္းပဲ ေျဖလိုက္ပါကြာ။

၂၀၁၀-၃-၁၆

(တကယ္မရွိတဲ့အရာ (ေခတ္ေပၚကဗ်ာ) – ေနမ်ိဳး။ ဇန္နဝါရီ – ၂၀၁၂၊ ထန္းရြက္ပုတီး စာအုပ္တိုက္။)

ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ့ ေလဟာနယ္ နည္းနည္းယူမယ္ေနာ္ (ေဇယ်ာလင္း)

တကယ့္ဘ၀

❝

ယူၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။ ၿမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးတည္မယ္ဗ်ာ။ အဂၤါစံုတဲ့ ၿမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးေပါ့။ တစ္ခ်ိန္မွာ ေျမပံုျဖစ္လာမယ့္ ၿမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္သူ ၿမိဳ႕ေတာ္သားေတြ၊ အက်င့္စရိုက္ေတြ၊ အႏုပညာေတြ၊ လွ်ပ္စစ္မီးေဖြးညေတြ။ ေကာင္းပါၿပီရဲ့။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ၿမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးတစ္ျဖစ္လဲ ကၽြန္ေတာ့္ေလဟာနယ္ နည္းနည္းထဲမွာ ကိုယ့္အိမ္ထဲ ျပည္ႏွင္ဒဏ္ ခံေနရတဲ့ စိတ္ကေလးကို ဘယ္ေနရာမွာ ထားမလဲ။???

❞

နယ္နမိတ္မ်ားကို ေလ့လာျခင္း (ေဇယ်ာလင္း)

တကယ့္ဘ၀

❝

နယ္ျခားမ်ဥ္းသူ / သား။ အခ်ိဳ႕ ဘယ္ေတာ့မွ အရြယ္ေရာက္မလာၾကပဲ ‘ဘြန္ဆိုင္း’စိတ္ပုေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဂ်စ္ပ္စီလွည္းေတြရဲ့ အရက္ေစာ္နံ သီခ်င္းေတြ တေထာင္းေထာင္းထ။ ဘယ္လေရာင္ေအာက္မွာမဆို ဒ႑ာရီေတြဟာ အသက္၀င္လႈပ္ရွားၾကတယ္။ ဥပမာ ‘အခ်စ္’။ မ်က္လံုးေနာက္ကြယ္က ရုပ္ရွင္ျပစက္ဟာ မသြားတစ္ခ်က္ သြားတစ္ခ်က္။

❞

သူတို႔ရဲ႕ အမွန္တရားက ဗလပိုေတာင့္ေလသလားမသိ (ကဲဆုသာ)

အျခားတစ္ခုခုကို အမွန္တရားလို႔ သူတို႔က အမည္ေပးလိုက္တာကေန စခဲ့တာပါပဲ ။ အဲဒီကိစၥမွာ ပါ၀င္ခဲ့သူေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အသာေလး ၀ွက္ထားလိုက္ၾကတယ္ ။ ဆိုကေရးတီးေလာက္ တာ၀န္မဲ့တာ မရွိဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာရင္ ဘယ္လိုထင္မလဲ ။ အမွန္တရားအတြက္ အသက္ကို ဆန္႔ထုတ္ေပးရမယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ယံုၾကည္တယ္။ ေသေပးရမယ္လို႔ မယံုၾကည္ဘူး ဆိုကေရးတီးလိုမ်ိဳး။

မေန႔က ကို ဘယ္သူေတြ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံခဲ့ၾကသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေကာ၊ သိပ္ျပီး ေ၀းလြန္းရင္လည္း မျမင္ရျပန္ဘူး၊ နီးလြန္းေတာ့လည္း မ်က္စိလွ်မ္းျပန္တယ္။ အဲဒီလိုုေၾကာင့္ပဲေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နဲ႔ ခုေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ အလီလီ လြဲလြဲေနရတာ။  ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ဘူး ထင္တယ္ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရ။

အရင္က ဟိုေနရာလား ခုဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္ ဆိုတာမ်ိဳးလား ယံုၾကည္ျခင္းေတြ သဲထဲမွာ ခပ္တည္တည္စိုက္ထူထားတဲ့ အလံတိုင္တစ္တိုင္လိုထက္

သည္ဒုကၡမွာျမဴးမိတယ္ (ေနမ်ိဳး)

သည္ဒုကၡမွာျမဴးမိတယ္။ ေၾသာ္ . . . ဒုကၡ ဒုကၡ . . . ။ ဒီဒုကၡမွာျမဴးမိ
တယ္။ ေၾသာ္ . . . ဒုကၡ ဒုကၡ သင္ဟာ ဒုကၡလို႔ထင္ရက္စရာမရွိေအာင္ပါပဲ။
သင့္ကိုယ္သင္းနံ႔က ငါ့ကို ကေလးဘ၀ဆီထိျပန္အမွတ္ရေစၿပီး ေတာင္
ကုန္းႀကီးတစ္ခုေပၚကို ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔တက္ေနမိသလိုပါပဲကြာ။
သည္ဒုကၡမွာ ျမဴးမိတယ္။ သင့္ဆံႏြယ္ေတြဟာ မဟူရာ။ ငါ့ကိုဖမ္းယူမယ့္
မဟူရာကြန္ယက္လုိ႔ မသိတတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ မဟူရာကြန္ယက္ထဲမွာ
ငါဟာၿငိတြယ္ခဲ့။ သည္ဒုကၡမွာျမဴးမိတယ္။ ေၾသာ္ . . . ဒုကၡ ဒုကၡ
ျမဴးမိေလေပါ့ သည္ဒုကၡမွာ။ ညအခါ ၾကယ္စင္မင္းထြန္းလင္းသလို
၀င္း၀င္းပပ ရႊန္းျမ မင္းမ်က္၀န္းေတြတစ္ကမၻာ ငါမက္ျမင္ဖို႔အိပ္မက္ေတြဟာ
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အေတာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္သံေတာင္ ၾကားမိပါရဲ့။