ဖုန္ေတြနဲ႔အတူ မင္းကိုယ့္ကို ေစာင့္ေမၽွာ္လို႔ေနတယ္ (ေဇယ်ာလင္း)

(မိမိျပန္အလာကို ေန႔စဥ္ေစာင့္ေမၽွာ္ရွာတဲ့ ဇနီးသို႔)

မင္းရဲ႕နာမည္မွာ ဘာမွမက်န္ရစ္ေတာ့ဘူး
ကိုယ့္ျပန္အလာကို ေစာင့္ဖို႔ကလြဲလို႔
ဘာမွ မက်န္ရစ္ေတာ့ဘူး
ကိုယ္တို႔အိမ္က ဖုန္ေတြနဲ႔ပဲအတူ ေမၽွာ္လင့္လို႔။
အထပ္လိုက္ အထပ္လိုက္ ဖုန္ေတြ
ေထာင့္တိုင္းမွာ ဖုန္ေတြဟာ လၽွံက်လို႔။
ခန္းဆီးေတြ မင္းမဖြင့္ရက္ဘူးေလ
ဖုန္ေတြရဲ႕ ၿငိမ္သက္မႈကို အလင္းေတြေႏွာင့္ယွက္လိုက္မွာ
မင္းခမ်ာ စိုးရိမ္လို႔။

စာအုပ္စင္ေပၚမွာ လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ ေလဘယ္လ္ဟာ
ဖုန္ေတြေအာက္ျမဳပ္ေနၿပီေပါ့ေလ
ေကာ္ေဇာရဲ႕ အဆင္ဒီဇိုင္းဟာလည္း
ဖုန္ေတြကိုပဲ ရွဴသြင္းတယ္
ကိုယ့္ဆီမင္း စာတစ္ေစာင္ေရးေနခ်ိန္မွာ
ကေလာင္သြားဟာ ဖုန္တက္ေနတာ ခ်စ္စရာ
ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို နာက်င္မႈဟာ ဓားလိုထိုးတယ္။

အဲဒီမွာမင္း တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း ထိုင္တယ္
မလႈပ္ရဲမယွက္ရဲ
မင္းေျခလွမ္းေတြဟာ ဖုန္ေတြကို နင္းေခ်မိမွာ စိုးရိမ္လို႔
အသက္ကိုေတာင္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း မင္းရွဴတယ္
တိတ္ဆိတ္မႈကို သံုးစြဲၿပီး ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မင္းေရးတယ္
ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အသက္ရွဴၾကပ္ေစတဲ့ ဖုန္ေတြဟာပဲ
တစ္ခုတည္းေသာ သစၥာေစာင့္သိရိုေသမႈ။

စ်ာန္ဝင္စားမႈ ၁၀ခု (ေဇယ်ာလင္း)

‘ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္ကေန ခုန္ဆင္းခ်လိုက္တဲ့ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္နဲ႔လည္း တူရဲ့။ ကာတြန္းဆိုေတာ့ ဇာတ္ေကာင္ကလည္း ေအာက္က်မသြားပဲ ေလထဲ ဝဲေနတာေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္မွာမွ က်သြားသလဲ​ဆိုေတာ့ သူ႔ဒုကၡ​ဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ မကိုက္ညီဘူးလို႔ သေဘာေပါက္လိုက္​မိခ်ိန္မွာ ျဖစ္တယ္။ ကဗ်ာဆရာ​အဖို႔ေတာ့ သူ႔ရဲ့ စိတ္ကူး​ျဖန္႔ၾကက္ႏိုင္စြမ္းဟာ သူ႔ကို ေလထဲ ဝဲေနေစတာ ျဖစ္တယ္။ အဲသလို ဝဲေနတာမို႕လို႔လဲ ရႈခင္းကို ပိုက်ယ္က်ယ္​ ျပန္႔ျပန္႔​ေလး ျမင္ရတာ​ျဖစ္တယ္။ ဖတ္သူဘက္က​ၾကည့္ရင္ ေခ်ာက္ကမ္းပဲထဲ ျပဳတ္က်ရလိမ့္မယ္လို႔ ဧကန္မုခ် သိေနေပမယ့္ အဲသလို ျပဳတ္က်မယ့္​အခ်ိန္ကို ေရႊ႕ဆိုင္း​ထားလိုက္ျခင္းဟာ ဖတ္သူကို ႏွစ္လိုဖြယ္ ဆြဲေဆာင္​ထားလိုက္တာ ျဖစ္တယ္’

(A Andaman’s Review of ‘Fall Higher’)

၁
စြပ္ျပဳတ္လုပ္ဖို႔ သင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
သင့္မွာ ၾကက္သြန္နီလည္း မရွိ၊ မုန္လာဥဝါလည္း မရွိ။
ၾကက္သားလည္း မရွိ၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္လည္း မရွိ၊ တရုတ္နံနံလည္း မရွိ။
ေရနဲ႔ ဆားေတာ့ သင့္မွာ ရွိတယ္။
ဆယ္မိနစ္ ျပဳတ္။ ခူးခပ္ထည့္။
ၿပီးရင္ ေဟာဒီ စြပ္ျပဳတ္ရိုးရိုးနဲ႔ပဲ
သင့္မ်က္ႏွာ သစ္ခ်င္သစ္လိုက္ေပါ့။

၂
အေကာင္းဆံုးလက္ရာ ဖန္တီးဖို႔ သင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
သင့္မွာ ပန္းခ်ီေဆးလည္း မရွိ၊ စူးလည္း မရွိ၊
ပါရမီလည္း မရွိ၊ စကၠဴလည္း မရွိ၊ ပီယာႏိုလည္း မရွိ
တုတ္ေခ်ာင္းေလးေတြ ခဲဖ်က္ေလးေတြလည္း မရွိ။
ေလေတာ့ သင့္မွာ ရွိတယ္။
သံသယျဖစ္ဖြယ္ရာ ဘာမွမရွိဘူး၊ ေသခ်ာတယ္
အေကာင္းဆံုးလက္ရာပါပဲ။

၃
နတ္ဘုရားတစ္ပါး ျပဳလုပ္ဖို႔ သင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
သင့္မွာ ဘာပညတ္ေတာ္မွလည္း မရွိ၊
ရီေနးဆန္႔စ္ေခတ္ ဘုရားစင္ ေနာက္ခံနံရံပန္းခ်ီ မရွိ၊
ဘယ္သူေတာ္စင္ ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္ မရွိ၊ အခြန္ေဆာင္စရာ
မလိုတဲ့ တီဗီ ဧဝံေဂလိ တရားေဟာဆရာေတြ၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း
ရယ္စရာဦးထုပ္ေတြ မရွိ။
သင့္ကိုယ္သင္ေတာ့ ရွိတယ္။
စြမ္းပါ့ကြာ၊ နတ္ဘုရားေတြဟာ ေဝါ့လ္တ္ဝွစ္တမင္းန္လို
လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိၾကပါဘိ။

၄
သင့္ခ်စ္သူကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ဖို႔ သင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
သူနဲ႔ ဆက္ဆံရတာ ဘယ္ေလာက္ၾကိဳက္တယ္ဆိုတာ
ဒါေပမယ့္ သင္ၿပီးေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာပဲ
ခ်စ္သူရဲ့ ရင္သီးေလးေတြဟာ သင့္ လက္ဖဝါးေအာက္မွာ
ပုလဲလံုးေလးေတြလို မာေတာင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့၊
သင့္စိတ္ထဲ ျဖစ္တာ သင္သိတာက
ဒီထက္ ပိုနက္ရွိဳင္းတဲ့ အရာတစ္ခုခု သင္ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ။

၅
ပန္းတစ္ပြင့္ျပဳလုပ္ဖို႔ သင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
သင့္မွာ သစ္ေစ့မရွိ၊ ပ်ား မရွိ၊ လင္းႏို႔ေခ်း မရွိ၊
ေက်ာက္သားကမၸည္းထိုးပံု၊ ေကာက္ဆြ၊ ေနေရာင္ျခည္၊
စာေျခာက္ရုပ္ေတြ မရွိ။
ခံစားမႈတစ္ခုေတာ့ သင့္မွာ ရွိတယ္။
ဥံဳဖြ။

ကစားစရာ ပီယာႏိုသို႔ တမ္းခ်င္း (ေဇယ်ာလင္း)

ကဲနက္သ္ကေတာ့ တီထြင္ဖန္တီးတဲ့ ကဗ်ာေတြေရးလို႔။ သူ႔ကဗ်ာပုဒ္ေတြ ဖတ္ရရင္ အဲဒီ​ကဗ်ာပုဒ္ေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ​တစ္ခုကို ရေနတယ္။ ကဗ်ာပုဒ္ ေရးသား​ျပဳလုပ္ျခင္းရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ။ အဲဒီ​ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ဖတ္သူကိုပါ ကူးစက္ေစတယ္။ ကဗ်ာဟာ နာက်င္မႈ ေဝဒနာေတြ​အေၾကာင္းပဲ ေရးစရာ​​မဟုတ္ပါဘူး။

(Pedestal Magazine တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ Lee Rossi အင္တာဗ်ဴးမွ)

For Kenneth Koch

ျမင္လို႔မရတာနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈရရွိဖို႔
ျမင္းေပါက္ေလးတစ္ေကာင္ မလိုပါဘူး
ေကာင္းကင္နဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ရဖို႔
ေလယာဥ္ပ်ံလည္း မလိုဘူး။

လိုအပ္တာကေတာ့ ေသဖို႔ပဲ
ကိုယ္ဟာ သက္ရွိဆိုရင္ေပါ့
အျခားေရြးခ်ယ္စရာမွ မရွိတာပဲ။

လိုအပ္တာကေတာ့ ဘဝတဏွာပဲ
လမ္းညႊန္လက္စြဲစာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါပဲ
အေရးၾကီးတဲ့ ေနရာေတြမွာေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အားကိုးရတာပဲ။

လက္ေတြကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ မလိုပါဘူး။
ပန္းစည္းကို ေကာက္စားစရာလည္း မလိုဘူး။
ဦးေခါင္းဟာ မက္မြန္ေစ့ ျဖစ္သြားတယ္။
လွ်ာဟာ ပ်ားလပို႔။

မီးစြဲေနတဲ့ စာေျခာက္ရုပ္ (ေဇယ်ာလင္း)

မွန္ေနတဲ့ ကိစၥတစ္ခုဟာလည္း ရွိေနျပန္တယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာ မေရြ႕တဲ့ ကဗ်ာဟာ အသက္မရွိဘူးဗ်။ အဲသလို ေရြ႕မွလည္းပဲ ကဗ်ာရဲ့ သက္ေရာက္မႈက ျဖစ္တာ။ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ပုတ္သင္ညိဳကို ဘယ္လိုခြဲျခားသလဲ။ ပုတ္သင္ညိဳကို ေျပးေအာင္လုပ္တဲ့ တစ္နည္းပဲရွိတယ္။ ေက်ာက္ခဲက ဘယ္လိုမွ လႈပ္မွာမဟုတ္ဘူး။

(Pedestal Magazine တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ Lee Rossi အင္တာဗ်ဴးမွ)

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရုတ္တရက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားဖို႔ ေတြးမိဖူးလိမ့္မယ္။
ရထားသံလမ္းဟာ အဲဒီကို ဦးတည္တယ္၊ ေတာအုပ္ေလးထဲ
စီးပြားေရးရက္ကြက္ထဲမွာေတာင္မွ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားေတြထဲမွာ
သစ္သားတံခါးေတြ။ အရင္ဆံုး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာက မင္းရဲ့လက္ထဲ
ပစၥည္းေသးေသးေလးတစ္ခု ထည့္ဖို႔၊ ၾကယ္သီးတစ္လံုးျဖစ္ျဖစ္၊
ျမစ္ထဲက ေက်ာက္စလစ္ေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာကိုဖြင့္ရမွန္း
မသိတဲ့ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း။ သုႆ      န္နဲ႔ အဲဒီမွာရွိတဲ့ အိန္ဂ်ယ္အမည္းရဲ့
ဆန့္က်င္ဘက္ကအိမ္ဟာ ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းမြန္
မွန္ကန္စြာ ခြဲခြာႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာျခင္းဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။
အိုင္အိုးဝါးမွာ ေနာက္ဆံုးေနခဲ့တုန္းက အေအးဓာတ္ဟာ ၁၀ဒီဂရီ
ေအာက္ ေရာက္ေနတာေတာင္မွ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ စိတ္ရႊင္လန္းစရာ
အနက္ေရာင္ အစက္အေျပာက္ရွိတဲ့ အနီေရာင္ ေခ်းပိုးထိုးတစ္ေကာင္
ႏွစ္ေကာင္ေတာ့ ေတြ႕ရတတ္ေသးတာပဲ။ နထၳိၾကီးထဲ ျပဳတ္က်သြားဖို႔
မိမိတို႔အားလံုးဟာ ေဇာက္ထိုးတြဲေလာင္း ျဖစ္ေနၾကတာပါပဲလား။
အနီးကပ္ၾကည့္ေတာ့မွ ျမင္ရတာဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္ အေပါက္

စစ္ျပန္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းတို႔ရဲ့ ဘဝ (ေဇယ်ာလင္း)

ဘီဇမ္တီယမ္ဆိုတာ တစ္ခါတုန္းက ေဘာ့စ္ပိုရပ္စ္ ေရလက္ၾကားက
ၿမိဳ႕ျပၾကီးတစ္ခုေပါ့၊ စကားေျပာတဲ့ ေရတံခြန္ေတြေၾကာင့္ နာမည္ၾကီးခဲ့တယ္။
ပထမကမာၻစစ္ဟာ အားလံုးကို အေငြ႕ပ်ံသြားေစတယ္။
အဲဒီတုန္းက တကယ့္ကို ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာ အေကာင္းဆံုးပဲ
လန္ဒန္နဲ႔ဘာလင္မွာ ေယာက်္ားေတြဟာ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကတယ္
သူတို႔ရဲ့ လႈပ္ရွားသြားလာမႈေတြထဲမွာ ပထမကမာၻစစ္ၾကီးရဲ့ ဗံုးဆန္ေတြ
ေငါထြက္လို႔။ အခ်ိဳ႕ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္၊ သူတို႔ဦးေႏွာက္ရဲ့
ဟစ္ပိုကမ္းပတ္စ္ထဲမွာ အႏၶသီခ်င္းအတိုအစေတြ ထုတ္မရေအာင္ ညပ္လုိ႔။
အခ်ိဳ႕လည္း အဝတ္စိုရႊဲေတြနဲ႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းသလားၾကတယ္
ရဲလိုက္ရင္လည္း အေႏွးဆံုးႏႈန္းနဲ႔ ေျပးလို႔။
ဒါေတြဟာ ရုပ္သံေပၚမလာေသးခင္ကေပါ့၊ လူေတြဟာ မီးပံုထဲပဲ ၾကည့္ရတယ္
မီးပံုထဲေတြ႔ရတာေတြကို ျပန္ေျပာၾကတာကိုပဲ ေဖ်ာ္ေျဖမႈလို႔ ေခၚၾကတယ္။
ငရဲကို လူေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ခဲ့ၾကေလတယ္။
သူတို႔ဘဝဟာ ငါတို႔လက္ရွိဘဝထက္ ပိုေကာင္းခဲ့ၾကသလား။
အဲဒီတုန္းက မိန္းမတစ္ေယာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ
လူပံုလယ္မွာ ကိုယ္တုံးလံုးခၽြတ္ခ်လိုက္သလိုပဲဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာေပါ့။

ပင္လယ္ေအာက္ ေရငုတ္သမားတို႔ရဲ့ ဘဝ (ေဇယ်ာလင္း)

ဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္နဲ႔ လြဲလြဲသြားလို႔ တဝဲလည္လည္ပဲ
ျပန္ျပန္ေရာက္လာေနၿပီး ငါးျပတိုက္ထဲမွာ ကိုယ္ ႏိုးထလာေနရေပါ့။
မင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရဖို႔ သိပ္ေတာ့ လြယ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီကို ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ကိုယ့္ရဲ့ အိုဗာကုတ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၿပီးေတာ့လည္း ေခါင္းကိုက္တာ မေပ်ာက္ဘူး။
အေဖေျပာတာကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ပံု လြဲေနသတဲ့။
ကိုယ္ဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မေတာ္တဆ သတ္ပစ္လိုက္မိၿပီ၊
ဘယ္သူလဲေတာ့ မသိဘူး။
အားလံုးဟာ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ အနံ႔ပဲ။

အျခားခန္းမထဲမွာ ျငင္းခံုေနၾကတဲ့ စကားသံေတြ၊
အဝတ္စုတ္ပံုက ယိုစိမ့္တဲ့ေနရာမွာ ငွက္ေတြ။
ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားတစ္ခုထဲ ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ျပတင္း
တစ္ေပါက္ကေန တစ္ေယာက္ေယာက္က ေအာ္ေခၚလိုက္တယ္၊
ၿပီး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္၊ ေနာက္ကလိုက္လို႔။

ပန္းခ်ီဆရာေတြရဲ့ ဘဝေတြ (ေဇယ်ာလင္း)

ကိုယ့္ဥမည္းၾကီးထဲက ကိုယ္ေပါက္လာေတာ့
ကိုယ့္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္
စားေသာက္ပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔လည္း ကိုယ့္လိုပဲ
လုပ္ၾကမွာပါပဲ။ အဲသလိုမွ မလုပ္ရင္ ဘယ္လိုၾကီးထြားရမွာလဲ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ။
ကိုယ့္အေမကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကိုယ္ဟာ တစ္ခုခု လိုအပ္ေနၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ ဒဏ္ရာတစ္ခုခု
ရွိေနလို႔ပဲ။ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့တဲ့ ကိုယ့္အေဖဟာ
ကိုယ္တြားသြားေနတာ နည္းေသးတယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ေရႊေရာင္ဖင္စီခံကို
ဆုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေနာင္တရၿပီး ကိုယ့္ကို
မ်က္ႏွာျပင္ၾကမ္းတဲ့ လက္အိတ္ဆယ့္ငါးစံု ေပးခဲ့တယ္။
ကိုယ္အခု ေလးေလးလံလံ ပစ္လဲက်ရတာကို ၾကိဳက္ေနမိၿပီ။
မင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ရည္စူးထားသူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိိမ့္မယ္။
ေႏြရာသီမွာ ဝမ္းအနည္းဆံုးပဲ အခုဆို ပိုပိုဆိုးလာေနၿပီေပါ့။
တစ္ခါက ကိုယ့္အေပၚ နားလည္မႈရွိတယ္လို႔ ထင္ထားမိသူတစ္ေယာက္ကို

ေမွာ္အတတ္ပညာကို ယံုၾကည္ျခင္း (ေဇယ်ာလင္း)

မယံုၾကည္ဘဲ ဘယ္လိုေနႏိုင္မလဲ၊
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ပီယာႏိုရွိရာဆီ ေလွ်ာက္သြားၿပီး
လူေရာ ပီယာႏိုပါ မေသၾကတာကို ျမင္ၿပီးမွ။
သုတ္သင္ရွင္းလင္းေရးသမားကို ထြက္သြားခိုင္းၿပီးမွ။
ဝိုင္ဖန္ခြက္ေပၚက ႏႈတ္ခမ္းနီေၾကာင့္
ခြက္ထဲက ဝိုင္ အပိုင္းပိုင္း အစစ မကြဲသြားတာ ျမင္ၿပီးမွ။
ဗြက္အိုင္ေလးေတြထဲ သက္တံေတြ ျမင္ၿပီးမွ။
ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြရဲ႕ ကိုယ့္ကို မွတ္မိေနၾကျခင္းနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ၿပီးမွ။
ပကတိ အရွိတရားမွာ ‘အကယ္၍’ ၆၅% ပါရွိတယ္ဆိုတာ
ကိုယ္ ယံုၾကည္တယ္။
ျမစ္တိုင္းမွာ ေကာင္းကင္အျပည့္ပဲ။
ေရတံခြန္ေတြဟာ စိတ္ထဲမွာပဲ ရွိၾကတယ္။
မိမိတို႔အားလံုးဟာ ႏြံထဲကလာၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ေတာင္အေမရိကက လားမားအေကာင္ေတြလည္း ထို႕အတူပဲ။
မိမိတို႔ကို သလင္းေက်ာက္ေတြ ဝန္းရံထားတာကို ကိုယ္ယံုတယ္။

ေသၿပီးရင္ ဘာအသြင္သ႑ာန္ (ေဇယ်ာလင္း)

ေသၿပီးရင္ ဘာအသြင္သ႑ာန္ ကိုယ္တို႔ယူၾကမလဲ
ဝီလ်မ္ဘတၱလာ ေယးတ္စ္လို စက္ငွက္ရုပ္လား။
ကိုယ္ေတာ့မထင္။ ယုန္ရုပ္ တံတခါခုတံုးေကာ၊ ခ်ားလ္စတန္ၿမိဳ႕မွာ
ကိုယ္တို႔ေတြ႕ခဲ့တဲ့ဟာေလ၊ လိုခ်င္ေပမဲ့ ပိုက္ဆံမရွိခဲ့ၾကတာ။
ခဲနဲ႔လုပ္တာလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေလးၾကီး၊ လူေတြ ပြတ္လြန္းလို႔
ေခါင္းထိပ္က ေဆးေတြေတာင္ကြာေနၿပီ၊ ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးၾကားမွာ
ခုထားလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ျပင္းတဲ့ေလျဖစ္ျဖစ္ တံခါးကို ေစာင့္ပိတ္လို႔
ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟင့္အင္း မိုးဟာ အပိုင္းပိုင္း အစစ စုတ္ျဖဲထားတဲ့
တံလွ်ပ္ေတြလို ထြက္လာတယ္။ ကိုယ္တို႔ ေသၿပီးရင္ ဘယ္ေရာက္သြား
ၾကမွာလဲ၊ ကိုယ္လည္း သိတာမဟုတ္ဘူး၊ စုန္းပူးနတ္ဝင္ ဓာတ္စီးခ်ိန္မွာ
ကူးစက္တဲ့ ဓာတ္တစ္မ်ိဳးဆိုင္ရာ သတၱဳေဗဒရဲ႕ မီးျပင္းဖိုထဲလား၊
ဒါမွမဟုတ္ ဒြိစံုဖိုမအဂၤါ လိင္ေပ်ာ္က်ဴးပြဲၾကီးတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုၾကား
အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ေလာက္ေတြရဲ႕ ေျမေဆြးတြင္းထဲလား၊ ရာဘာေျမြရုပ္ေတြ
မႈတ္ဖို႔နဲ႔ ပင္းန္ေဘာလ္ ကစားဖို႔ သားကို ေဒၚလာ ၂၀ ေပးခဲဳ့ဖူးတဲ့
ႏႈတ္ခမ္းေမြးပိုင္ရွင္ ၾကီးေတာ္ အန္တီ ဂေလာ္ရီယာေရ၊ အန္တီေကာ

ျမဴမႈိင္းရဲ႕ သားေတာ္ (ေဇယ်ာလင္း)

ျမဴမႈိင္းဟာ ေလာင္ကၽြမ္းသြားၿပီး ေလထုဟာ
​အမႈန္႔ၾကိတ္ထားတဲ့ စိန္ေတြျဖစ္သြားတဲ့အခါ
ထာဝရရဲ႕ ကၽြန္းေတြကို ေဟာဟိုအေဝးမွာ ေတြ႕လို႔ရတယ္
— အဲဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ သိပ္ျပဇာတ္ဆန္လြန္းတယ္။ ၾကည့္ရင္လည္း
ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြေနာက္မွာရွိတဲ့ စဖီႏြိဳဒ္နားက တစ္ခုခုမွာ
နာသလို သြားျဖစ္တယ္၊ မၾကိဳက္ဘူး။ ျမဴမႈိင္းေနာက္မွာ ျမဴမႈိင္း
ရွိတာ၊ မီးစြဲမေလာင္တဲ့ ျမဴမႈိင္းရွိတာကိုပဲ ၾကိဳက္တယ္။
အဲသလိုဆို အလင္းေရာင္အတြက္ ဘာမွ ၿပိဳင္ဆိုင္ေနစရာ မလိုဘူး၊
သင့္ရဲ႕ ရွယ္လီကိုၿပိဳင္မယ့္ ဘိုင္ရြန္ ရွိစရာလည္း မလိုဘူး၊ သင့္ရဲ႕
အသီနာကို ၾကတ္ေစမယ့္ ဂ်ဴႏို ရွိစရာလည္း မလိုဘူး၊
ကုန္းေျမထုၾကီးေတြကို စုစည္းညီညြတ္ေစဖို႔
ဘယ္မဟာတံတား ေျပာဆိုေရးသားခ်က္မ်ိဳးလည္း မလိုေတာ့ဘူး။

ကာတြန္းေတြထဲကလို အေတြးကိုျပတဲ့ ပူေဖာင္းေတြထဲမွာ
ဘာစာသားမွ မရွိဘူး။ စစ္ေရးျပ ဘင္ခရာအဖြဲ႕ကလည္း
ေလ့က်င့္လို႔ မရဘူး၊ ငွက္ေတာင္မွ တျခားငွက္တစ္ေကာင္နဲ႔
စကားအေျခအတင္ေျပာဖို႔ ငါးေပအကြာအေဝးအတြင္း ရွိရတယ္။
ေသေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြလို၊ ကိုယ္ဟာလည္းပဲ ေသျခင္း
တရားရဲ႕ ကေလးကစားစရာ ေဂ်ာက္ဂ်က္ထဲက အေစ့ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။