ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို မျပန္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို မျပန္ခ်င္ေတာ့လို႔ပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို မျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီေနရာဟာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ကမာၻႀကီးကို အေပၚစီးကေနျမင္ရတယ္။ ေခ်ာကလက္နဲ႔ ကုလားအုတ္ႏို႔ေတြလည္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကိုမျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုမွန္အိမ္ အလင္းပ်ပ်ကို ကြ်န္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ ၾကည့္ပါဦး ညေနခင္းဆည္းဆာပင္လယ္ထဲမွာ ငါးမန္းေတြကူးခပ္လူးလာလုပ္ေနၾကတာကို မွန္ေျပာင္းကေနျမင္ေနရတယ္။ အာကသထဲမွာ နကၡတ္ၾကယ္တာရာေတြ လွည့္လည္ေနၾကပုံကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကိုမျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာရွိတဲ့ဓားေတြဟာ အားလုံးသိပ္ထက္ၾကတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းသလဲ။ ပ်ားရည္အိုးထဲမွာ ပ်ားရည္ဟာ အဖိုးတန္သတၱဳရည္လို ေစးပိုင္ပ်စ္ႏွစ္လို႔။ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္လိုက္ရင္ သန္႔စင္တဲ့ေလဟာ ဒီေနရာမွာ တဟူးဟူး တိုက္ခတ္လို႔။ ဥယ်ာဥ္ထဲက သစ္သီးေတြဟာ ဒီေနရာကို ေန႔စဥ္နံနက္တိုင္း ေရာက္ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ စြန္ပလြံသီးေတြ အပါအဝင္ေလ။ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ သိမ္းငွက္ႀကီးေတြဟာ ဟိုးေအာက္တစ္ခုခုပါလာႏိုးနဲ႔ ေငးခ်င္ေငးေနေပလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကို မျပန္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ့အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေမေမကလည္း ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းေတြေတာင္းေနတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ခါတုန္းက လူေပလူေတေလးတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ကေနအေဝးႀကီးဆီ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္ဆိုတာ သတိရတိုင္းေျပာေနၾကမွာပဲ။ ေမေမ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ကိုမျပန္ေတာ့ဘူး။ ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဓားလွံအတတ္၊ ေလးျမားအတတ္၊ စစ္လက္နက္အတတ္တို႔ကို ကြ်န္ေတာ္တတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ ညအခါ လျပည့္ဝန္းရဲ႕ေပၚထြက္ရာကို ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ၿပီ။ ေရွးသူေဟာင္းတို႔ရဲ႕ လကၤာပုံဝတၳဳေတြကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္႐ွဳခဲ့ၿပီ။ ဝိုင္အရက္ရဲ႕အရသာကို ခံစားတတ္ခဲ့ၿပီ။ ေဟာဒီ အမိုးခုံးကမာၻေျမအဝွမ္းမွာ လူသားဟာ အစြမ္းအထက္ဆုံးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ၿပီ။
လာေလာ့ … လုလင္
ဧကရီထိပ္ထားသည္ အတြင္းေဆာင္မွေန၍ လက္ဆန္႔တန္းကာ ေခၚငင္လိုက္သည္။ အတြင္းေဆာင္မွာ ဆီမီးၿငိမ္းခဲ့ၿပီ။ နံ႔သာသင္းခဲ့ၿပီ။ ညဥ့္ဝတ္႐ုံလႊာမွာ ႏူးညံ့လြန္းရကား ေကာ္ေဇာၾကမ္းျပင္ထက္သို႔ တအိအိေလ်ာက်သြားသံကို ကြ်ႏု္ပ္တို႔ မၾကားလိုက္ရဘူးမဟုတ္လား။
၂၀၀၃၊ ၃၊ ၃၀
(ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္ (ဝတၳဳတိုငယ္စု) – ေနမ်ိဳး။ ဇန္နဝါရီ – ၂၀၀၆၊ မိုးေကာင္းစာအုပ္တိုက္)
Source: သီဟသူ.ဘေလာ့ဂ္စေပါ့.ကြန္
လမ္းအိုေလး 