”ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ မေသဘူးတဲ့”
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေသၿပီ
သူ႕အေလာင္းကို မီးသၿဂိဳဟ္စက္ထဲထည့္တာ
ငါကိုယ္တိုင္ျမင္လိုက္တယ္။
အေၾကာေဆးထိုးရမယ္
ဝါယာရင္းေတြမွားေနတယ္
အေပၚေသြး တစ္ရာ့ေလးဆယ္၊ ေအာက္ေသြး တစ္ရာ
ပလပ္ေတြ လဲရမယ္၊ မီးေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားလို႕
ငါမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး
အခက္ႀကီးထဲ ခုန္ခ်။
သူရွိစဥ္က သူ႕ရန္သူေတြကို
အရက္ဆိုင္စားပြဲေနာက္ အကာအကြယ္ယူလို႕
တေဖာက္ေဖာက္ျပန္ပစ္ခဲ့တယ္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္။
မနက္ မနက္ တြန္းႏႈိးေနရတယ္
ေသြးေတြ သိပ္တိုးေနလား မသိဘူး
မိုက္ခနဲ မိုက္ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားလို႕
ဘက္ထရီေခါင္းေတြ ျဖဳတ္ေဆးလိုက္
ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူူး
အခက္ႀကီးထဲခုန္ခ်။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ဒုကၡေတြ႕တယ္
တစ္ခါတစ္ေလ ဒုကၡေတြ႕ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ တစ္ခါတစ္ေလ အရက္မူးတယ္
တစ္ခါတစ္ေလ အရက္မူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္
တစ္ခါတစ္ေလ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္
အေလာင္းထုပ္ထားတဲ့ အဝတ္ျဖဴကို ျဖည္ျပေတာ့
သူ႕ေခါင္းေလး လည္က်လာတယ္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္။
ေရတိုင္ကီ ဘာျဖစ္လို႕ ေရဆူဆူေနတာလဲ
ကိုယ္ပူလိုက္တာ တစ္ရာ့သုံး၊ တစ္ရာ့ေလး
အဖ်ား တစ္ခါမွ မက်ေသးဘူး
ဝါးတားပိုက္ေတြ ပိတ္ေနလို႕လား
ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး
အခက္ႀကီးထဲခုန္ခ်။
တခ်ဳိ႕ သူမေသခင္ကတည္းက သစၥာေဖာက္ခဲ့ၾက
တခ်ဳိ႕ သူေသၿပီးမွ သစၥာေဖာက္လိုက္ၾက
ေရခဲတိုက္ေရွ႕မွာ
”လူ တစ္ေယာက္လုံး ထားခဲ့ရၿပီးမွ
ဒီေစာင္ေလးကို ျပန္မယူေတာ့ပါဘူး” တဲ့
မမျမင့္ ငိုရွာတယ္။
အသက္ရွဴလိုက္ရင္
ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္က ေအာင့္ေအာင့္ေနလို႕
ကာပရိုက္တာ မေကာင္းဘူး
တံခါးဟာေနတာ
ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး
အခက္ႀကီးထဲ ခုန္ခ်။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အသုဘ
ကဗ်ာဆရာေတြ ပို႕ၾကတယ္။
ကဗ်ာဆရာေတြ ငိုၾက၊ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္ၾက
တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ တားၾက၊ ဆြဲၾက၊ တြဲထူၾက
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾက
ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ၾက
ေနာက္ဆုံးမွာ ဘာသံႀကီးလဲမသိ
ဝိုင္းေအာ္လိုက္ၾကတယ္။
လမ္းေလွ်ာက္လို႕မေကာင္းဘူး
ညာဘက္တစ္ျခမ္းလုံး ဆြဲဆြဲေနလို႕
ဒူးဆစ္ေတြ လဲပစ္ရမယ္
ပင္နီယံေတြလဲလိုက္။
ငါ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး
အခက္ႀကီးထဲ ခုန္ခ်။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ (၁၉၄၉-၂ဝဝ၂)
ဒီေနရာမွာ ငါမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး
အခက္ႀကီးထဲ ထိုးခ်လိုက္ေတာ့မယ္။
(ဟန္သစ္ – ၂ဝဝ၄၊ ေအာက္တိုဘာ။)
လမ္းအိုေလး 